[...]

Verum, ut quaeque vel transeunter attingam: cum Italiam egressae virgines ea rursus loca contigerint, quibus fatalem sibi horam futuri praesaga Ursula imminere intelligebat, instructis pro itineris ratione navigiis, oram solventes Agrippinae Coloniae appropinquant, quam tum Christiani dogmatis hostes atrocissimi occupabant. Qui hostiliter in sacratum virgineum chorum irruentes, cuncta metu, cuncta telis tragulisque impleverunt. Ille arcum tendere, ille scorpionem exbalistare, hic harpagones navibus iniicere. Neque erat in toto virgineo examine, qui sibi constaret; sola Ursula, tanti gregis imperatrix, verbis virilibus instabat. Mortem cunctis imminere praedicabat, quam cum male viventes maxime abhorreant, bene ante actae vitae memores maxime expetere debere dicebat, quod ea sit malorum omnium finis veraeque beatitatis exordium. Quae omnia cum sodalibus omnibus persuasissima effecisset, hiis verbis se suosque Deo optimo maximo triformi ultramundano omnipotentissimo commendavit:

Cumque virgo felicissima tali ad deum oratione persisteret, hostis cunctis viribus letale telum in orantis pectus transmisit; quo anima beatissima corpus mortale reliquit. Comitante igitur angelorum ministerio, quibus ea, quae Christi nomine subitur, victoria gratissima est, in sempiternam patriam laeta suscipitur, ubi sine fine gaudia cernit omnis voluptatis refertissima. Hac tandem caede sic peracta una virginum, quae – ut est pectus muliebre ad has res gerendas imbecille semper ac timore plenum – nocte universa in obscuro navis loco latitans mane progressa angelo instigante cruore martyrii coronata est. Haec quidem, viri praestantissimi, summa historiae est. [...]